ساحل

   خر لنگ !

نقل می گردد خری فرتوت و پیر

        لاغر و لنگ و به صد علت اسی                               باد اندر سر فتادش بی دلیل

    که چه کم دارم زاسبان اصیل ؟

               گفت با خود: تا به کی باشی خری               

        اسب باشی، بل از آن هم بهتری ! 

   الغرض، نیت چنین بنمود و زود

  عزم سوی گله اسبان نمود

       چون رسیدی، بانگ بر زد که هلا !

     آمدم من، اسبی از خیل شما !

   گر که میل تاختن دارید نک

               بنده هم آماده ام بی حرف وشک   

      خیل اسبان جمله خندیدند بر

              حرف های مضحک و ناجور خر !   

         خر بگفتا کم کنید این قال و قیل

        اسب باشم بنده و دارم دلیل

        دم شما دارید وسم، پا و شکم

              من هم این اقلام دارم ای صنم !  

               اسب تازی گفتش ای آرام جان !

                   زحمتت کم کن، برو، اینجا نمان !    

                 دم همان دم، سم همان سم است و پا

               لیک اما این کجا و آن کجا !

                   مال اینجا نیستی ای نازنین !

                    نک برو با خویش و قوم خود نشین         

       ترسمت گر روکنی در خیل ما

              صدمه ای بینی به زیر دست وپا      

        خر سخن نشنید و آنجا ماند و ماند

            تا که روزی گله را «شیری» رماند         

     خیل اسبان، قصد رفتن ساز کرد

    مثل طوفان، تاختن آغاز کرد  

          خر که پای رفتن و نایی نداشت

               گیج و حیران، چشم ها بر هم گذاشت          

     پس به زیر دست و پا، شد بر فنا

        «شیر» داند باقی این قصه را . . . !